Noiz izan zen oso ondo gogoratzen ez badut ere, handik honuntza gentozen batean, trago batzuk hartzeko asmoz, Benta zahar batera sartu ginela daukat buruan. Zulo hartan kantuan zebilen batek zera bota zuen:
ta begiratu arren hara behin ta berriz
gure leiho ertzetik ez da ikusten Paris.

Leihoak begiratzeko dira. Begiratzeko eta ikusteko. Leihoari begiratu eta barrendik kanpokoa ikusten dugu. Baita kanpotik barrengoa ere. Eta batzuetan bien arteko nahasketa polit bat.

Baina kantuan zebilen hark arrazoi zuen; Hemendik ere ez da Paris ikusten. Eguna leihotik begira pasatzen badut ere, ez dut Paris ikusten.

Behin izan nuen zortea. Oporretan, Eiffel dorrearen azpian, Carlton Hotelaren aurreko parkingean lo egin genuen hartan izan zen. Goizean esnatu, furgonetako leihotik begiratu eta  kanpoan Paris zegoen.

Ordutik leihotik begira pasatzen dut eguna ea Paris ikusten dudan, eta ikusi ez badut ere mundu bat topatu dut. Mundu bat kanpoan eta mundu bat barruan, batzuetan elkartu egiten direnak.

Leihotik ikusten dudana erakusteko ahalegina egingo dut.